SUMMAR Í DALI

Havi sett met (tey seinnu árini) nú ið eg havi verið næstan eina viku í Dali, alt ov sjáldan mann tekur sær tíð at vera við frið. Feriufólkið kemur og fer. Børnini hava fingið ein so deiligan hyl at spæla í í ánni.

Runufólkini eru komin suður og hava tikið bilin úr garasjuni.

Ingvard, Tórhild, Bogi og Elin

Men í Rununi fingu tey eisini sjáldsamar gestir, nevniliga Tær gomlu runusystrarnar, sum vóru komnar familjutúr til sítt gamla summarhús.

Magni, Kára, Marna, Erla og Rannvá

Húsini í Rununi eru nýmálað, og eisini Sigurd málar í full speed, so tað er hugaligt at síggja.

Grothsdøtur arbeiða í Malthúsgarðinum,  og Jónas og Sjúrður súkkla og spæla Ipad.

HARRANS MALARGRÓT OG FLAG!

Mølin í Dali er eitt náttúruvakurt pláss. Ikki nógva staðni í Føroyum er so stór og lætt atkomilig møl. Menniskjan – tann ránskroppur – hevur sæð ein møguleika at taka sær grót, malargrót, ja taka tað við heim, av bygdini, kanska til eitt tún ella ein garð ella girðing.

TAÐ ER IKKI LOYVT AT FLYTA MALARGRÓT AV BYGDINI Í DALI.

Summi koma í vanligum bili, lata baklúkuna upp og fylla í, onnur koma við balju at fylla uppí! Ella við lastbili! Hvat hugsa hesi fólk fyri sær? Halda tey, at mølin veksur líka skjótt aftur, vita tey ikki, at grótið kann verða uppi?

Kirkjugarðurin í Dali er bygdur av malargróti, og hann er so sera flottur, men dalbingar taka heldur ikki tað nógva av gróti úr mølini.

.

Vælkomin til Dals og vælkomin øll á Café í Dali, men latið mølina fáa frið, hon er til okkara eftirkomarar, tí hon er HARRANS MALARGRÓT OG FLAG.

Café og sølubúð í Dali. August 2015.

Kirkjan í Dali við kirkjugarði.

Men vælsignaðu dalbingar fáið nú í lag at seta eitt skelti upp, so at eingin er í iva.

Á café í Dali

Í oysregni er best at hugna sær inni.

Seinnapartin ber til at fara á kaffihús at fáa sær kaffi og klattur. Og um ein er heppin, ber til at fáa ommu sína at keypa ein kjóla at dansa í.

Ferðaliðið í Dali

Frida S. og maðurin og børnini vóru ein dag í Dali, og akkurát tá var “Ferðaliðið” hjá útvarpinum í Dali. So sjálvandi vildu tey hitta FS á máli. Vit komu í mjørka og sirmi, men vaknaðu upp til sólskin.

Útvarpsmaðurin Eyðfinn situr her í sólini saman við ferðafólki. Og dalbingar vóru niðri á Oyrum og sungu.

Og studio var á tjaldplássinum, tey komu í sínum nógv umrødda kampletti.

Børnini vóru á vøllinum og í reiggjunum, og so heilsaði eg upp á John og Hans Magna.

Eg gekk mær ein túr í tuflunum frá Sofusi, men – og tað er ikki at baktala Sofus – tær eru ikki góðar at ganga í.

PUTLHÚSMYNSTUR

 Tann ovara myndin er av troyggju, sum eg havi bundið til Herbert, tann niðara er ein troyggja hjá Jógvani Adolf, sum eg hugsi Frida hevur bundið. Mynstrið er so fitt og lítið og sær so heimagjørt út - og tó siðbundið. Teir høvdu so penar troyggjur altíð, bæði Mia og Frida bundu upp á teir tríggjar í Putlhúsi.

Leonia farin

Tá ið Leonia kom í kistu til Dals og kistan varð kórsett í kirkjuni, varð fyrst steðgað á uttan fyri Stórhús, har sum Leonia búði og virkaði øll síni manndómsár. Ein vakur siður og ein virðilig seinasta heilsan. Ein sangur varð sungin í túninum, og síðani varð farið í kirkjuna, har prestur las eitt orð og helt bøn.

Í garðinum í Stórhúsi høvdu tey gjørt ein minnisvarða við eini blómugrýtu á einum steini, og symbolvirðið kom rættiliga til sjóndar, tá ið tú í ervinum fanst henda sangin á borðinum. Sangurin var ein, sum Leonia elskaði:

1.Blant ljose barneminne er gryta hennar mor,

ho står på gamle tomter, der ville blomar gror.

Hon er nokk slitt av sleiva, av rust og tidas tann,

men ingen kann fortelja, som gamle gryta kann.

2. No er det lenge sida, og mange år har gått,

far og mor er borte, si kvila har dei fått.

men endå kann eg høyra ståket kring vårt bord,

då alle skulle mettast av gryta hennar mor.

…

4.Men blant dei såre minne, det er ei gleda stor,

for Gud har planta blomar kring gryta hennar mor.

Tað var altíð gott at koma inn í Stórhús. Leonia var ein mentakvinna og visti altíð okkurt at siga frá. Leonia og øll hennara hava verið kvøðarar og dansarar burturav. Vit seta eitt lítið brot úr tekstinum hjá Andrassi Jacobsen, sum hann skrivaði tá ið Stígum fast fylti 40::

Leonia Johannesen (fødd 1923 ) sigur frá skúlagongdini, at tá dansaðu tey í fríkorterinum og eisini okkurt kvøld, tá ið veðrið var gott. Hon minnist, at tey kundu dansa í skúlatúninum, og tað var meir enn so, at vaksnir menn komu uppí ringin. Hettar sigur nakað um, hvussu væl øll ættarlið kendu seg heima í dansinum sigur Leonia.

Familja var komin heim úr Danmark, Borgny helt gravtaluna, og børnini mintust langommuna við eini serstakari heilsan, sum langomman plagdi at taka til: góða eygað! 

Djóradagur í Húsavík

Freddy var høvuðsattraktiónin. Bara seks dagar gamal og so stórur. Mamma hansara man vera nakað stór. Tað er hugnaligt, at vera til djóradag í Húsavík. Ikki so nógv, ikki so stórt, børnini fáa yvirlit og kunna renna sjálvi. Í ár var nokso kalt. Herbert kannar her alt, sum tey hava í kørunum. Eitt sum er at finnast at, er, at foreldur ella tey sum varða av dýrunum ansa ikki eftir, at smábørn, sum ikki duga at lesa "ikki nerta við meg" , ikki pína djórini. Eg sá ein lítlan drong 2-3 ár taka eina skrubbu upp eftir stertinum og svinga hana runt sum eina lasso - tað er ikki í lagi. Har skuldu tey, sum áttu hetta barnið, vegleitt tað.

Herbert og Magna riðu bæði ein lítlan túr á smárossum, og so ótu tey grillaða pylsu.

So var Dalur á skránni, og nú ið sóljurnar eru komnar, fóru vit út at hyggja, um nakrar av blómunum í "Brobberi" eftir Guðrun Gaard vóru at síggja. Vit funnu mýrisólju, hagasólju, svínasólju, sjógras og hjálpirót. Men hagasólja er ikki í bókini. Her toyggir Herbert seg eftir sjógrasi.

 

 

Vit fóru eisni at vitja huldukonuna, nú eru steinar i troyggju, sum vísa vegin.