Heystferian 2016

Sovorðið veður sum í heystferiuni í ár, havi eg ikki upplivað fyrr. Sól og stilli, ja ikki beint gott kjøtveður. Men sera arbeiðsligt hjá teimum, sum skula tuska í fjøllunum og fáa seyð til høldar. Tey renna inni á Kirkjujørðini, børnini høvdu tað stuttligt.

Hjartvar hevur aftur í ár úr at gera í Dali.

Nei, hundurin var einki við uppá at vera fotomodell.

Teir hava verið á fjøllunum, Poli er eplamaður í dag, hann er sloppin við á myndina.

Og eplini í Rennuni síggja gott út!

Nú nærkast koimmunuvalið, ikki heilt samd, hugsi eg!

Tey í Haskátrøð.

Eplafestivalur 2016

Eg hoyrdi so nógv stuttligt um eplafestivalin í fjør, at eg hevði langt síðani avgjørt, at í át skuldi eg fara, og nú var Frida Sofía heima, so tað var eitt fínt høvi. Vit fóru fyrst túr við Rannveig Winther sum sjálv er uppvaksin í Trøðum.

Vit gingu síðani inn til Eplamammuna, har var nógv fólk at práta við. Unni bjóðaði feska súpan við kjøti og alskyns urtum. Elin og maðurin høvdu eisini leitað sær á Eplamammuna.

Vit vóru eisini á café Hentze og Íshúsinum.

Vit lurtaðu eftir yrkingum undir frukttrænum í Trøðum.

Vit vóru eisini á pubb, men tá var tíð at fara at finna bussin.

Dalstúrur saman við Fridu Sofíu

tað er so deiligt á Dali um heystið, tú hittir fólk á vegnum, øll hava okkurt at gera. Eg og Frida Sofía stungu okkum suður ein túr, nú ið hon er heima eina viku. Fyrsta sporið var út á Bakka. Vitus var inni.

Vágamenninir hava flett liðugt fyri fyrst og eru nú klárir at fara eftir tí næsta.

Sámal fer sær ein túr at vita, hvør ið uppi er, og frúan inni á Gerðisveg er farin at vaska tí nýggjasta partinum av familjuni Fordinum. Jón hevur verið súkklutúr og fer nú at finna sær spælivinirnar inni á Gerði.



Vit gingu inn til svimjihylin, heilsaðu uppá gæs og seyð. Ein so herligur sólarfyrrapartur.


Petur Martin var í eplaveltuni. hann læt væl at eplunum í ár.

Vikuskifti nú ið heystið kemur

Nú ið eg eri leysur kroppur og ikki í føstum arbeiði, liggur væl fyri at ferðast. Nakrir dagar í Dali eru botox fyri sálina. Vitus og Turið fóru sín túr niðan í trøðna.

Og har er vakurt at ganga, og kríatúrini taka væl ímóti einum.

Henda veggin hava Vitus og Jóannes á Toft bygt fyri nógvum árum síðani, og væl er laðað.

Mitt í øllum komu Bjørg og Ólavur drønandi ígøgnum bygdina. So stuttligt at síggja tey, vit avráddu at hittast í Skálavík um kvøldi, har Heilafelagið var á legu. Og tak heimahjálpina við, róptu tey aftaná mær.

Eg so gjørdi, og um kvøldið fóru eg og Sannulena yvir til Skálavíkar, eitt sera hugnaligt kvøld. Laura hevði hugleiðingar um barnaár í Havn, góður døgurði og sangur.

 

Skálvíkskirkja 125 ár

 

Hátíðardagur var í Skálavík sunnudagin 4.september, nú kirkjan fyllir 125.

Vit fóru úr Dali í góðari tíð, tí at vit væntaðu, at kirkjan fór at vera fullsett.

Tríggir prestar tóku lut í gudstænastuni: gamli prestur, prestur og bispur. Sjónvarpið fylti nógv í tí lítlu kirkjuni. Eitt ovurstórt kamera á gólvinum og eitt innari í kóri, sum stóð beint frammanfyri deknin.

Prestarnir tóku sær av hvør sínum parti av gudstænastuni, og eyka var sangur og tónleikur hjá Ólavi Jacobsen og Ingibjørg Hansen. Tórshavnar manskór setti eisini dám á.

Prædikan var um Martu, sum arbeiddi í køkinum, meðan Maria tók sær av løttum. Sum hann segði, um Marta ikki var, so fingu vit ongan døgurða í Skálavík éftir gudstænastuna. Bispur minti okkum á, at nýta løtuna, sum er beint nú. Okkara Marta í Skálavík var Elisabeth og hennara toymi.

Aftaná gudstænastuna vórðu øll boðin til døgurða. Eisini á Keldu var kórsangur og einsangur v. gittarspæli. Manskórið var væl mannað, herligt at hoyra Andreas Reinert syngja solo.

Jákup hugleiddi um Skálvíkskirkju við temanum “okkurt skal vera fyri eygað”. Og Vilhelmina bar eina heilsan.

 

Sandsprestur takkaði kirkjuráðum, próstadømisskrivstovu og kommununi, sum hevur sett ljóskastarar upp uttan fyri kirkjuna.

OL í Dali

Sá fjórðingsfinaluna í hondbólti millum Týskland og Frankaríki. Eg helt við Týsklandi, mest tí at teir hava íslendskan venjara, helt so at siga við íslendinginum Tíverri vann Frankaríki.  Men seinni um náttina, tá ið eg var farn í song, vann Danmark á Póllandi, also ein annar íslendingur, so tað var fínt. Tað hevði verið festligt, um finalan var ímillum tveir íslendingar!  Altíð deiligt at hyggja í sjónvarp á Bakkanum. Turið helt, tað var forferdiliga rátt spæl.

Tá ið eg var í Belgia á páskum sá eg ein bommpakka, sum æt Wilhelmina. Sjálvandi hugsaði eg beinanvegin um Vilhelminu og keypti henni piparmyntbommini. Tey elska Wilhelminu har í Niðurlondum. Pakkin hevur so ligið og gløtt her, men nú er hann so latin. Á myndini síggja vit Vilhelminu við eini nýhentaðari bukett.

Ikki nógv at síggja í Dali, eg heilsaði upp á Johild og Petur og Brand og Hans Magna. Brandur skuldi fara eftir torvi, Hans Magni koyra hoyggj. Men fyrst skuldi luft í hjulini.