Leonia farin

Tá ið Leonia kom í kistu til Dals og kistan varð kórsett í kirkjuni, varð fyrst steðgað á uttan fyri Stórhús, har sum Leonia búði og virkaði øll síni manndómsár. Ein vakur siður og ein virðilig seinasta heilsan. Ein sangur varð sungin í túninum, og síðani varð farið í kirkjuna, har prestur las eitt orð og helt bøn.

Í garðinum í Stórhúsi høvdu tey gjørt ein minnisvarða við eini blómugrýtu á einum steini, og symbolvirðið kom rættiliga til sjóndar, tá ið tú í ervinum fanst henda sangin á borðinum. Sangurin var ein, sum Leonia elskaði:

1.Blant ljose barneminne er gryta hennar mor,

ho står på gamle tomter, der ville blomar gror.

Hon er nokk slitt av sleiva, av rust og tidas tann,

men ingen kann fortelja, som gamle gryta kann.

2. No er det lenge sida, og mange år har gått,

far og mor er borte, si kvila har dei fått.

men endå kann eg høyra ståket kring vårt bord,

då alle skulle mettast av gryta hennar mor.

…

4.Men blant dei såre minne, det er ei gleda stor,

for Gud har planta blomar kring gryta hennar mor.

Tað var altíð gott at koma inn í Stórhús. Leonia var ein mentakvinna og visti altíð okkurt at siga frá. Leonia og øll hennara hava verið kvøðarar og dansarar burturav. Vit seta eitt lítið brot úr tekstinum hjá Andrassi Jacobsen, sum hann skrivaði tá ið Stígum fast fylti 40::

Leonia Johannesen (fødd 1923 ) sigur frá skúlagongdini, at tá dansaðu tey í fríkorterinum og eisini okkurt kvøld, tá ið veðrið var gott. Hon minnist, at tey kundu dansa í skúlatúninum, og tað var meir enn so, at vaksnir menn komu uppí ringin. Hettar sigur nakað um, hvussu væl øll ættarlið kendu seg heima í dansinum sigur Leonia.

Familja var komin heim úr Danmark, Borgny helt gravtaluna, og børnini mintust langommuna við eini serstakari heilsan, sum langomman plagdi at taka til: góða eygað!