Tarabrúgvin í Skálavík kundi vera ovurstór. Onkur av teimum gomlu koyrdu taran feskan á plássið, har hann skuldi brúkast, læt hann so liggja, til hann var klárur at brúka. Einaferð gjørdu børnini fortreð, og Vilhelmina var uppií, hon gleið í einum tarablað og skar seg í armin, ein djúpan skurð. Hon fryktaði fyri at fáa “nøkur orð” frá pápanum, so hon ballaði armin í fyriklæðið og fór heim. Mostir hennara, sum var sjúkraystir, seymaði sárið við nál og trillitráð. Vilhelmina hevur ivaleyst fingið ilt, tí hon vildi svíma. Pápin bað hana stinga høvdið millum beinini, tað hjálpti. Hon fekk tríggjar pentur, men har var okkurt svart í sárinum, sum vildi ikki grógva rættiliga. Hon fór at pilka í sárinum. Tað var ein steinur, so stórur sum neglin á lítlafingri. Hon pilkaði steinin út, og eftir var eitt reint hon í arminum. Hon fór til mostur sína og vísti henni steinin. Mostirin helt, at tað kundi ikki passa, men holið var prógv. Síðani vaks sárið saman.
No comments:
Post a Comment