Trettandadansur í Skálavík

Teknaði meg og Turið á Bakkanum til dansitiltakið í Skálavík 11. jan. Tað vóru tey trý dansifeløgini í oynni, sum skipaðu fyri, og væl var fyriskipað. Borðhaldið vardi ikki ov leingi, sangirnir vóru góðir, maturin var framúr góður og bussar koyrdu gestirnar til og frá. Sera nógv fólk ver, eini 200.

Nálir og kykt, sum í mold hava bíðað…
Sangheftið var sjáldsamt, apropos mín illsinta blogg um brúdleyp “Allan pakkan” (http://www.b-av-s.blogspot.com/2013/01/allan-pakkan.html), tí her vóru ikki fortugdir travarar og fótatraðk millum sangir. Tá ið eg blaðaði í heftinum las eg Flickan från Backafall og Der går en dans… lið um lið og hugsaði:  fínasta slag svenskar vísur, men enn betur: sangirnir vóru føroyskir sangir, fagnandi tí komandi várinum, vónandi at ‘stormharður vetur við svíðandi brandi’ er av fyri hesa ferð. Stuttligt at síggja tekstir, sum tú minnist teg ikki hava sæð fyrr. Saknaði tó, at upplýst var, hvør hevur yrkt. Fólk tók væl undir, og Jóannes í Stórhúsi, sum spældi harmoniku segði, at vit høvdu sungið serstakliga væl. Pól Jákup spældi violin bæði undir borðhaldinum og til dansin.
Hann kann fara í køstin í dag, sum hann fór í gjár…
Dansurin var lagdur soleiðis til rættis, at føroyskur dansur var ein tíma og síðani fólkadasur ein tíma, og so skifta aftur. Hetta er ein salomonisk loysn á trætuni millum harmonikuna og føroyskan dans. Og væl bar til, tað sást, at somu fólk elska bæði sløg av rørslu, tey hava bara hatta í sær, hasa rytmuna hatta lívsins rensl. Eg skal ikki nevna nøvn, uttan eitt, og tað er Vilhelmina, hon dansaði alt kvøldið, og orkaði betur enn nógv av teimum yngru.
Deyði Sigmundar varð kvøðin, eg hugsi tað er fyrstu ferð, eg havi hoyrt hann á gólvi. Ein unglingi skipaði, hann kláraði tað væl, hóast hann kvað einsamallur, bara stuðlaður av einum javnaldri. Marna skipaði fyri fólkadansi, nógv fólk var í ringinum bæði ung og gomul.
At enda klokkan trý og hava bussar -  og boða frá tí frammanundan er bara supersmart, tú fært fólk at støðast eisini eftir midnátt, tí tey vita, at tá er ikki so nógv eftir, og tú sleppur undan hesum ørvitisfiskunum, sum altíð skula halda á til 5-6 á morgni. At gevast meðan leikur er góður er eitt gamal orð.
Vit sótu til borðs saman við trimum systrum úr Skálavík og mammubeiggja teirra Kristjani, eg hugsi ikki tey hava nakað ímóti, at eg seti hesar myndirnar inn.


Og á Pálsmessu er dansur í Haraldsuni, og so kemur Kyndilsmessa, og dansur verður í Húsavík! Yeaahhh!